Danio malabaricus

Danio malabaricus

Neen, ik heb me niet vergist. Het moet voor deze vis "Danio" zijn en niet
"Branchydanio", zoals ik er reeds meerdere malen op gedrukt heb in verband met het
zebravisje (Branchydanio rerio). De twee geslachten lijken immers zo goed op elkaar
inzake lichaamsbouw dat ze samen gebracht werden in de onderfamilie Danioninae
(thans Rasborinae, familie Cyprinidae).

De malabaricus wordt aangetroffen in stilstaande en stromende wateren van Voor- en
Achter-Indië en Sri Lanka waar ze in grote zwermen gevonden worden.

Hij bereikt een lengte van 12cm en bezit een langgerekt lichaam dat uiterst mooi
gekleurd is. De rug en de flanken zijn staalblauw, de buik zachtrose. De kop is
zilverachtig. Over de flanken lopen drie of vier goudgele strepen, die achter het
kieuwdeksel samenvloeien in een gewriemel van punten, strepen en vlekken. De
borstvinnen zijn kleurloos, de andere vinnen zachtrose tot roodbruin. De visjes hebben
zeer grote ogen.

De geslachten zijn gemakkelijk uit elkaar te herkennen. De mannetjes zijn veel slanker
en dieper gekleurd dan de vrouwtjes. De onderste gouden streep van de vrouwtjes is
bovendien, boven de buikvin, onderbroken en zelfs onduidelijk. Het zijn snelle en
overpoosde zwemmers, die een ruime bak moeten hebben. De temperatuur schommelt
best tussen de 20-26°C. Ook voor een wintertemperatuurtje van 16°C draaien ze hun
vissenhandje niet om (toch niet te lang aanhouden). De voedselvoorziening stelt geen
enkel probleem.

Voor de aard van de zuurstofvoorziening in uw bak zijn het wel nuttige schildwachten.
Als uw andere vissen nog schijnbaar normaal rondzwemmen, hangen de Danio's reeds
boven naar lucht te happen. Een tijdig teken voor u om in te grijpen. Niettegenstaande
hun grootte zijn het zeer vreedzame vissen.

Jacques Koopmans